หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

คิดผิดที่ไม่อยากเกิดมาเป็นลูกพ่อแม่

            หนูโชคดีมากมายค่ะ  ที่มีโอกาสได้มาอบรม ณ วัดวะภูแก้วแห่งนี้  โชคดีที่ได้รับความรู้  ความเมตตาจากวิทยากรทุกท่าน  ทำให้หนูได้เห็นถึงข้อผิดพลาดที่ได้กระทำลงไปกับพ่อและแม่  ที่ผ่านมาหนูคิดแต่ว่า  หน้าที่ของหนูคือตั้งใจเรียนให้ดี  เพื่อที่จะมีอนาคตที่ดี  เลี้ยงดูพ่อกับแม่ได้ในอนาคต

           แต่มีสิ่งหนึ่งที่หนูลืมไปคือลืมสนใจ  ใส่ใจ  และดูแลพ่อกับแม่  หนูเอาแต่ทำดีกับคนรอบข้าง  จนวันที่ได้รู้ว่าหนูละเลยไป  ไม่ได้ทำดีกับพ่อและแม่เหมือนที่ทำกับคนอื่นเลย  เอาแต่น้อยใจคิดว่าคงไม่มีใครรักหนู  ไม่อยากเจอพ่อกับแม่เพราะท่านชอบดุด่าว่าหนูแทบทุกครั้งที่เจอหนู  ไม่เคยอยากห่านกลับมาบ้านเลยเพราะหนูน้อยใจที่สุดกับการที่พ่อกับแม่ทำเหมือนไม่ไว้ใจทั้งที่หนูอยู่ในกรอบมาโดยตลอด  จนหนูมีความแย่ๆ ที่วันนี้ทำให้หนูเสียใจมากที่สุดคือ “เลือกได้คงไม่อยากเกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่หรอก”

           หนูรู้แล้วว่าหนูคิดผิดที่คิดแบบนั้น  และรู้แล้วว่าสิ่งที่ประเสริฐที่สุดในชีวิตคือการได้เกิดมาเป็นลูกของพวกท่านและหนูดีใจมากที่หนูไม่เคยหลงผิดทำให้พวกท่านร้องไห้  เพราะการกระทำแย่ๆ ของตัวเองเลย

ชุติมา  ชอบสว่าง
ม.5/5   โรงเรียนโชคชัยสามัคคี

โลกภายนอกวุ่นวายหนอ

           เมื่อมาปฏิบัติธรรมที่นี่  ผมก็เริ่มเข้าใจในหลักคำสอนของพระพุทธศาสนามากขึ้น  ผมได้นั่งสมาธิ  จนรู้สึกว่า  จิตใจสงบใจเย็นลงกว่าเดิมเยอะ  ทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีความสุขในการนั่งสมาธิที่นี่เป็นที่สงบ  แตกต่างจากโลกภายนอกที่วุ่นวาย  ที่นี่ดูเย็นแต่โลกภายนอกนั้นร้อนเหมือนไฟ  สังคมวุ่นวาย  บางทีเราก็รู้สึกเบื่อ  จนทำให้ไม่อยากอยู่ในสังคมมีทั้งคนด่ากัน  ชกต่อยกัน  การเมืองร้อนระอุ  ทำให้คนเราใจร้อนขึ้น  แต่พอมาที่นี่นั้น  ได้นั่งสมาธิ  ได้ฟังธรรม  ได้สวดมนต์  ทำให้ใจสงบลง  ขอบคุณครูบาอาจารย์  ที่ทำให้ผมมาที่นี่  ขอบคุณวิทยากรทำให้ผมได้ความรู้  ที่นี่สามารถเปลี่ยนคนได้จริงๆ..

โรจน์ศักดิ์  ปลอดกระโทก
ม.5/12  โรงเรียนโชคชัยสามัคคี

ฝากกลอนสะท้อนธรรม

          ตัวผมเองชอบปฏิบัติธรรมอยู่แล้ว  ต้องบอกนะครับว่าผมเป็นลูกกำพร้า  แม้พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ผมยังเด็ก  ผมเลยอยู่กับย่ามาตั้งแต่อายุได้ 15 วัน  แต่ผมก็ไม่เคยเสียใจเพราะยังไงก็มีพ่อมีพี่น้องอีกหลายคนที่รักผมและผมก็รักเขา  มาเข้าค่ายครั้งนี้ก็รู้สึกดีมาก  มีความรู้มากมาย  ธรรมดาผมนั่งสมาธิได้แค่ครึ่งชั่วโมงแต่มาค่ายนี้ผมนั่งได้ชั่วโมงกว่าๆ ผมขอถ่ายทอดอารมณ์ผ่านบทกลอนจะดีกว่าเพราะผมก็ตื้นตันเขียนไม่ค่อยออก  บทกลอนนี้ผมแต่งสดเองนำความรู้ที่ได้มาใส่อารมณ์ในบทกลอน

  อันความดีทำได้ไม่หายสูญ   จะเพิ่มพูนชื่อเสียงให้กล่าวขาน
 แต่บาปกรรมทำแล้วต้องทรมาน   เมื่อวายปราณจะลำบากให้แก่ตน
  คุณพ่อแม่มีแต่จะมอบให้   ไม่สนใจใครจะว่าไม่ขัดสน
 แต่ตัวเราเคยตอบแทนกันกี่คน   พ่อแม่ทนลำบากก็เพื่อเรา
  อีกไม่นานไม้ใกล้ฝั่งก็ต้องล้ม   คงระทมเศร้าโศกให้หงอยเหงา
 รีบตอบแทนคุณท่านอย่ามัวเมา   อย่าโง่เขลาอยู่นานเสียการเอย.

จักรกฤษ  หลอดทอง
ม.5/7  โรงเรียนโชคชัยสามัคคี

หายเบื่อ  หายเหงา

            ตลอดในเวลา 4 วัน  3 คืน  มันทำให้ผมมีความคิดใหม่ๆ เกิดขึ้นในสมองเยอะมาก  คิดแต่เรื่องดีๆ ตอนมาวันแรกผมรู้สึกเบื่อๆ เหงาๆ อย่างไรไม่รู้  ผมเพิ่งรู้สึกดีในตอนเย็นที่อาจารย์นำขึ้นไปบนลานธรรม  ผมชอบมากบรรยากาศดีมาก  ผมชอบตอนได้นั่งสมาธิคือสติเราดีขึ้นกว่าเดิม  ตอนแรกผมยังปรับตัวยังไม่ได้  พอได้นั่งสมาธิบนลานธรรม  อาการเบื่อๆ เหงาๆ ของผมเริ่มหายไป  มันทำให้เรานั่งสมาธิได้ประกอบกับบรรยากาศที่สุดแสนจะเย็นๆ ก่อให้เรามีสมาธิ  สติที่ดีและอีกช่วงที่ชอบอีกตอนคือตอนที่ทำสมาธิระลึกนึกถึงพ่อแม่  ครูบาอาจารย์คือผู้มีพระคุณกับเรามาก  ท่านคอยสอนคอยบอกเราในเวลาที่เราทำผิด  ในเวลาที่เรามีปัญหา  ท่านก็จะช่วยแนะแนวทางแก้ไขให้

ณัฐวุฒิ  กริบกระโทก
ม.5/5  โรงเรียนโชคชัยสามัคคี

เพิ่งรู้ว่าพ่อแม่สำคัญกับเรามาก

 ก่อนมาเข้าค่ายที่นี้หนูเพิ่งเลิกกับแฟนมา  เลยคิดว่าน่าจะมาที่นี่จะทำให้สงบขึ้นแต่ก็ไม่ค่อยอยากมา  เพราะหนูคิดว่ามันคงจะน่าเบื่อ  โทรศัพท์ก็ไม่ได้เล่น  ตอนเข้ามา          เข้าค่ายแรกก็กลัว  ต้องนั่งสมาธิหมดวัน  จะนั่งอะไรนักหนา  แค่นั่งฟังอาจารย์พูดก็น่าเบื่อแล้ว  เวลาพักก็น้อย  นั่งสมาธิวันแรกก็สงบขึ้นแต่ก็ยังเบื่อ  จนวันสุดท้ายที่อาจารย์บอกจะให้ทำสมาธิยกพิเศษ ในใจคิดว่าอีกแล้วหรือ  พอได้นั่งตอนแรกก็เบื่อๆ แต่พออาจารย์เปิดเรื่องบุญคุณพ่อแม่ให้ฟัง  อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหล  คิดถึงแต่หน้าพ่อกับแม่  คิดถึงแต่เวลาที่อยู่กับพ่อกับแม่เคยทำไม่ดีไว้  ตอนเลิกกับแฟนก็ทำตัวเหลวไหลมาก  สงสารที่พ่อต้องมานอนรอว่าเมื่อไรจะเข้าบ้านทั้งที่พ่อมีงานตอนเช้า  พ่อเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว  ครอบครัวเรามีทั้งหมด 5 คน  พ่อแม่  พี่  เรา  น้อง  แต่พ่อก็หาเพียงคนเดียวเพราะว่าพ่อทะเลากับแม่  ไม่พูดกับแม่ตั้งแต่ ป.4  จนตอนนี้หนูอยู่ ม.5  พ่อกับแม่ก็ไม่เคยพูดหากัน  แต่หนูไม่เคยคิดว่าหนูขาดอะไรเพราะถึงทะเลาะกันแต่ก็อยู่ด้วยกัน  หนูไม่เคยคิดที่จะโกรธแม่โกรธพ่อ  แต่หนูก็ไม่ให้ความสำคัญของแม่เลย  แต่พอหนูได้มาเข้าค่ายอบรมหนูถึงได้รู้ว่าพ่อกับแม่สำคัญกับเราขนาดไหน  กลับไปครั้งนี้หนูเปลี่ยนตัวเองใหม่เลิกทำตัวเหลวไหลดูแลพ่อกับแม่  และจะตั้งใจเรียน

วิภาดา  แก้วเสริมศักดิ์
ม.5/10  โรงเรียนโชคชัยสามัคคี

ไม่เคยคิดว่าจะกลับใจได้แต่ก็ทำได้

          ครูที่นี่ทำให้ผมคิดได้  ทำให้ผมรู้ว่าพ่อและแม่รักเราจริงๆ ผมไม่เคยนึกมาก่อนว่า  การเป็นคนเลวอย่างนี้จะสามารถกลับใจได้  แต่ที่นี่ทำให้ผมกลับใจ  วัดวะภูแก้วเปลี่ยนคนได้จริงๆ

คีตกวี  พาลาด
ม.5/12  โรงเรียนโชคชัยสามัคคี