ตัวสำรองมาได้ของดี

 
 
ที่หนูต้องมาเพราะคุณครูต้องการนักเรียน 30 คน  โดย  เอา ม.4/1 เป็นหลักแต่มันยังขาด 6 คน  จึงต้องเอา  ม.4/2  ไปด้วย  ตามความสมัครใจของนักเรียน   แต่ไม่มีใครว่างมาให้ครู   หนูจึงตัดสินใจยกมือ
 
 
วันแรกของการทำกิจกรรมมันน่าเบื่อมาก   ไม่รู้จะให้นั่งนานอะไรนักหนากับไอ้แค่นั่งสมาธิ   ไม่เห็นจะได้อะไร  แถมยังปวดยังเมื่อยอีกต่างหาก   แต่พอมานั่งรอบที่ 2 เท่านั้นแหละ  ทำให้หนูรู้สึกได้ว่าการที่เรายึดติดกับลมหายใจ เข้า-ออก  มันทำให้จิตใจเราอยู่กับเนื้อกับตัวแล้วความสบายก็ตามมา   ทำให้หนูเปลี่ยนความคิดได้เลย   หนูมีเรื่องทุกข์ใจอยู่  พอได้นั่งสมาธิ ความทุกข์นี้ก็หายไป  สบายใจอย่างกับไม่เคยมีเรื่องทุกข์ใจมาก่อน
 
 
จากที่ตัวหนูเองเป็นคนไม่ชอบนั่งสมาธิมาก ถึงกับเกลียดด้วยซ้ำ  แต่มีข้อดีอย่างหนึ่ง  คือหนูชอบสวดมนต์ - ไหว้พระ  รู้สึกได้เลยว่าการนั่งสมาธิทำให้เราหายทุกข์ได้และอาจจะเป็นวิธีที่ทำให้คลายเครียดดีที่สุดแล้ว  เพราะมันทำให้จิตใจเราอยู่กับเนื้อกับตัว  ไม่ฟุ้งซ่าน
 
 
หลังจากกลับมาจากวัด เวลาที่หนูทุกข์ใจ  หนูก็ใช้วิธีการนั่งสมาธิเพื่อคลายเครียด  แล้วมันก็ได้ผลดีเหมือนเดิม  แล้วยังสร้างบุญสร้างกุศลไปในตัวอีกด้วย  คือเราแม่เมตตาเราก็ได้บุญ
 
 
ผู้คนส่วนใหญ่ทั้งหนูด้วย เคยคิดว่าการทำอะไรสนุกๆ จะทำให้เราหายเครียด  จนลืมคิดว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันถูกหรือผิด  มันหายเครียดก็จริง  แต่มันก็แค่ชั่วคราว  เมื่อเราหมดสนุก  ความเครียดมันก็กลับมาวนอยู่ในใจเราเหมือนเดิม  การนั่งสมาธิเป็นวิธีที่ทำให้หายเครียดและไม่กลับไปคิดถึงมันอีก เป็นวิธีเดียวที่ดีที่สุดสำหรับหนู
 
 
หนูมาที่วัดนี้  หนูได้อะไรดี ๆ หลายอย่างมาก  จากคนที่คิดผิดมองผิด  ก็ทำให้คิดได้ มองในแง่ดี มองหลาย ๆ ด้าน

 

นางสาวอมรรัตน์  พิมี

โรงเรียนหนองหว้าพิทยาสรรค์  ชั้น ม.4/2

โชคดีที่เปลี่ยนใจมาวัด

 
ตอนแรกหนูอยากมามากแต่คนครบแล้ว  รถมันเต็มไม่มีที่นั่ง  แต่ก็ได้มีเพื่อนหนูคนหนึ่งเดินมาบอกว่า  เราสละสิทธิ์ให้ก็ได้น่ะ  ถ้าเธออยากไป  พอดีเรามีปัญหาทางบ้าน   พอได้ยินแบบนั้น หนูดีใจมาก
 
 
ก่อนมาก็มีปัญหากับแม่  ทะเลาะกับแม่  เพราะแม่แอบไปเล่นการพนัน  บอกว่าจะไปส่งหนูที่โรงเรียนแต่ก็ไม่ไปส่ง  พอหนูรู้ หนูก็รีบขับรถไปหาแม่ และ ต่อว่าแม่  ว่าแม่ไม่มีความรับผิดชอบ  ว่าแม่ไม่รัก  หนูเสียใจอย่างหนักที่แม่ไม่ทำตามสัญญาเพราะแม่เคยสัญญากับหนูว่าจะเลิกเล่นการพนัน  หนูโกรธแม่มาก  เลยจะประชดด้วยการไม่ไปเข้าค่ายกับเพื่อน ๆ  แต่อยู่ดี ๆ ความคิดก็เปลี่ยน  รู้สึกอยากไปทันที  จึงได้โทรบอกเพื่อนให้คุณครูรอ แล้วหนูก็รีบขับรถมาอย่างรวดเร็ว   การเดินทางไปเข้าค่ายวันนั้นเป็นไปอย่างเศร้าหมอง
 
 
แต่พอมาถึงวัดวะภูแก้ว  หนูกลับรู้สึกตื่นเต้น  รู้สึกสบายหูสบายตา  มองดูรอบ ๆ ร่มรื่นไปหมด  เห็น  ดร.ดาราวรรณครั้งแรกรู้สึกศรัทธาและนับถือ  เพราะตอนนั้นหลังจากลงจากรถ  ดร. ก็ตรงเข้ามาบอกพวกหนูที่นั่งไม่เรียบร้อยว่าประตูหลังไม่ปิด  (รถ 6 ล้อ)  เกิดตกลงมาจะทำยังไง  ขากลับเข้าไปนั่งดี ๆ ปิดประตูด้วยนะ  เป็นคำบอกที่เป็นห่วง  หนูสัมผัสได้
 
 
หนูนั่งฟังธรรมที่ ดร. บรรยายอย่างตั้งใจ  หนูรู้สึกสบายกายสบายใจ  รู้สึกชอบ  ฟังแล้วสดชื่น  สอนหลายอย่าง  สอนนั่งสมาธิ  ทั้งกริยามารยาท  การพูดจา สื่อสาร และหนูยังได้รางวัลการนั่งสมาธิได้นานอีกด้วย  ดีใจมากค่ะ
 
 
ไปวัดวะภูแก้วครั้งนี้  ไม่ได้รู้แค่เรื่องบาปบุญคุณโทษ  แต่หนูได้รู้ทุก ๆ อย่าง  พอ ดร. สอนเรื่องแม่  หนูก็รู้สึกผิดมาก  ที่พูดจาไม่เพราะกับแม่ ที่ทำให้แม่เสียใจ  รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีมาก ๆ  เป็นคนบาป  จึงอยากไถ่บาป  ดร. บอกว่า การนั่งสมาธิเป็นการปฏิบัติธรรมชั้นสูงสุด  ได้ผลดีที่สุด  หนูเลยตั้งใจนั่งสมาธิ  ตั้งใจสวดมนต์  บำเพ็ญเพียรภาวนา   หนูตั้งใจว่ากลับไปจะไปกราบเท้าแม่  และเป็นเด็กดี  เชื่อฟังคำสั่งสอนของแม่   แม้ว่าตัวเองจะถูกหรือผิด  ก็จะไม่เถียง  จะรับฟังและปฏิบัติตามอย่างเดียว
 
 

นางสาวกัณญามาศ  ธรณี
โรงเรียนหนองหว้าพิทยาสรรค์  ชั้น ม.4/2