หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

จะเก็บความทรงจำที่ดีนี้ไว้จนตาย

           เมื่อถูกบังคับให้มาปฏิบัติธรรม ดิฉันคิดว่า  เอ้อไปก็ได้   เขาไม่พาไปตายหรอกแต่กระนั้น    ดิฉันก็ยังไม่อยากมาเหมือนเดิม   เหตุที่ไม่อยากมาเพราะคิดว่าวัดนี้จะมีอะไรกันเชียว   ก็แค่ให้ปฏิบัติภาวนา นั่งสมาธิ สวดมนต์   ก็แค่นั้น  แต่พอมาถึงวัดวะภูแก้วจริง ๆ  วัดสวยงามมากกกกก มาก  เพื่อนๆ บอกให้ขึ้นไปดูวิวที่ลานธรรม  พวกเราพากันขึ้นไปและก็เป็นอย่างที่เพื่อนบอก    วิวที่ลานธรรมสวยมากมากเลย ขอยอมรับ

         การนั่งสมาธิครั้งแรกไม่ชอบเลยเพราะเมื่อยมากๆ   ไม่เคยนั่งสมาธินานขนาดนี้มาก่อน   พอนั่งไปจิตก็ไม่สงบสักที ปวดก็ปวด  แต่พอ ดร.ดาราวรรณแนะแนวทางสอนการนั่งสมาธิให้ก็ทำสมาธิได้ดีขึ้น    ดร.บอกว่าหากใครนั่งได้นาน 5 คนสุดท้ายจะให้รางวัลเหรียญหลวงพ่อพุธ  ดิฉันอยากได้มากจึงพยายามนั่งสมาธิให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้    ดิฉันนั่งได้หลายครั้ง     ดิฉันได้หนังสือฆราวาสธรรมมา  1  เล่ม  ตั้งใจจะเอาไปให้พ่อแม่และยายที่บ้านอ่านเพราะ    แม่ของดิฉันเป็นคนธรรมะธรรมโม  ชอบทำบุญ ทำทาน

       เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงวันนี้   วันที่ดิฉันคงจะได้กลับบ้านแล้ว   ใจหนึ่งก็อยากกลับใจหนึ่งก็ไม่อยากกลับเลยเพราะชอบบรรยากาศที่ดี   บรรยากาศดีสวยมาก   ดร.ก็สอนดี   ใจดี   ดิฉันชอบอ่านหนังสือมากเรื่องพระดนัย   แต่เสียดายมากอ่านไม่จบต้องกลับแล้ว   ดิฉันมาที่นี่ได้ประสบการณ์ความรู้มากมายและได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน   ได้ตื่นแต่เช้ากว่าทุกวันที่อยู่บ้าน    ดิฉันจะเก็บความทรงจำที่ดีนี้ไว้ตลอดสิ้นลมหายใจเลยค่ะ

       ปล. จะนำความรู้ที่ได้มาใช้ประโยชน์ให้สูงสุด

สัญญาใจของ  ด.ญ.หทัยรัตน์  แก่นสันเทียะ
ชั้น/ห้อง    ม.3/1
โรงเรียนพระทองคำวิทยา
เขียนไว้ ณ วันที่  13  พฤศจิกายน  2555

จิตแจ่มใสหายมืดหม่น

          ในการที่ฉันมาเข้าค่ายในครั้งนี้เป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ของฉันที่ได้มาปฏิบัติธรรมในครั้งนี้    ตอนแรกใจฉันก็ไม่อยากมาเท่าไรเพราะกลัวลำบาก    แต่กลับด้านกันเลย   มาวัดวะภูแก้วตอนนี้ฉันว่าเป็นประโยชน์กับฉันมาก    เป็นวัดที่สวยบรรยากาศดี   ฉันก็อยากจะหาวิธีแก้ปัญหาของฉัน   แต่ฉันก็คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร   ก็อยากจะขอบคุณครูที่พามาที่นี่ ทำให้ฉันมีสมาธิและสติปัญญาดีกว่าเดิม   มีความคิดที่ฉลาดและบริสุทธิ์    สมาธิทำให้ฉันแจ่มแจ้งไม่มืดหม่นเหมือนตอนแรก    ซึ่งฉันได้นึกถึงแต่เรื่องที่ไม่อยากนึกเพราะจิตฉันมันฟุ้งซ่าน    ฉันเลยตั้งใจสวดมนต์  นั่งสมาธิ  ภาวนา  ก่อนจะออกจากวัดวะภูแก้ว   ฉันก็รู้ถึงความสำคัญของชีวิตที่ต้องอยู่กับปัจจุบัน   ทำความดีเพื่อจะเป็นบุญกุศลต่อในชาตินี้และชาติหน้า  ให้อยู่อย่างมีความสุขไม่มีความทุกข์มาปะปน

  เด็กหญิง ลลิตา  ท้าวฉนนท์
ชั้น/ห้อง    ม.3/1
โรงเรียนพระทองคำวิทยา
เขียนไว้ ณ วันที่  13  พฤศจิกายน  2555

ความสุขอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง

           ผมเป็นคนวะภูแก้วมาโดยกำเนิด    แต่ผมก็ไม่ค่อยได้เข้าวัดหรอกครับ  จนวันหนึ่งโรงเรียนให้ผมมาเข้าค่ายอยู่วัดวะภูแก้ว  ผมเลยคิดว่า  “โห่  ใกล้บ้านแค่นี้ ไม่อยากมาเลยว่ะ”   แต่พอได้มาอยู่จริงๆ  ผมกลับรู้สึกดีอย่างประหลาด   ถึงแม้ผมจะทำสมาธิไม่ค่อยได้   แต่ผมก็พยายามมากที่สุดแล้ว    ตอนที่ผมชอบที่สุดคือ  ตอน  พระคุณพ่อแม่  ผมนึกถึงแม่ผมมากที่สุดเลยครับ

         พ่อผมเสียตั้งแต่ผมอายุ 3 ขวบ     แม่เลี้ยงผมมาคนเดียวตลอด   ถึงแม่ผมจะท้องตั้งแต่อายุ  18  ก็เถอะ  แม่ผมยังเลี้ยงผมได้เป็นอย่างดี    แม้ผมจะเกเรมากแต่แม่ผมก็บอกว่า  “แม่เข้าใจ  นี่แหละวัยรุ่น”  คำๆ นี้ติดอยู่ในใจผมตั้งแต่วันนั้นเลยครับ

          ขอบคุณมากครับที่ทำให้ผมรู้ว่าความสุขอยู่ใกล้แค่นี้เองครับ

   นายพชร   วิตรุวริยา
โรงเรียน สีคิ้ว “สวัสดิ์ผดุงวิทยา”
ชั้น/ห้อง   ม.4/4
เขียนไว้ ณ วันที่  13  พฤศจิกายน 2555

การอบรมครั้งนี้ไม่ใช่เล่น ๆ นะ

          การพาเด็กๆ มาฝึกอบรม  หรือเรียกว่าการเข้าค่ายปฏิบัติธรรมในครั้งนี้ที่วัดวะภูแก้วก็เหมือนการเข้าค่ายธรรมะปกติทั่วไป   แต่การมาครั้งนี้มีอะไรที่พิเศษมากกว่านั้น   เพราะการที่ดิฉันได้มาอบรมในครั้งนี้   มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ที่วัดอื่นๆ   ที่นี่ทำให้ฉันสำนึกอะไรบางอย่าง

         ปกติดิฉันเป็นคนชอบเข้าค่ายธรรมะมาก    แต่การมาเข้าค่ายครั้งนี้  ดิฉันรู้สึกแปลกๆ มาก   รู้สึกว่ามันหงุดหงิดไม่อยากมา  อาจเป็นเพราะดิฉันเพิ่งย้ายมาจากต่างจังหวัด  เพิ่งมาทำเรื่องย้ายเข้าโรงเรียนใหม่ที่  จ.นครราชสีมา เป็นวันแรก   แล้วดิฉันก็โดนไล่ให้มาเข้าค่ายเลยทันทีในวันนั้น   พอดิฉันมาถึงที่วัดในตอนค่ำๆ  ก็มองไม่เห็นบรรยากาศอันสวยงามอย่างที่คนกล่าวขาน   ดิฉันก็คิดว่าคงเหมือนค่ายปกติที่เคยเข้ารับการอบรมมา   แต่คราวนี้พอดิฉันตั้งใจฟังวิทยากรพูด   ดิฉันก็รู้สึกว่า   การอบรมครั้งนี้คงไม่ใช่เล่นๆ  แล้วนะ  เพราะฉะนั้นต้องตั้งใจทำ  ต้องตั้งใจอบรม  วันแรกๆ  พอได้นั่งสมาธิก็ไม่ค่อยมีความตั้งใจ    รู้สึกปวดขามากปวดไปทั้งตัว   รู้สึกว่าเวลาในการนั่งมันช่างยาวนานเหลือเกิน   ทำไมถึงไม่จบสักที    พอมีโอกาสลืมตา  มามองเห็นเพื่อนๆ  บางคนที่เขามีสมาธิดี   นั่งสมาธิอยู่   ดิฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดี  อยากทำได้บ้าง   พอวันที่ 2-3  ดิฉันได้ขึ้นไปที่ลานธรรม   พอมองเห็นบรรยากาศ  สัมผัสสายลม เห็นตะวัน  และยังได้รับฟังเสียงของพี่ๆ  ผู้บรรยายถึงความตั้งใจในการทำสมาธิภาวนา  แล้วรู้สึกตัวเบา  จิตโล่ง  จนมีสติควบคุมอารมณ์ได้   ดิฉันตั้งใจฟังอย่างดี   แล้วรู้สึกมีกำลังใจ   มีพลังใจในการที่จะทำการภาวนา  ตั้งใจว่าจะทำการนั่งสมาธิอย่างสงบตั้งแต่ยกนั้นมา    ดิฉันก็นั่งสมาธิได้นานขึ้นเรื่อยๆ  จนได้เป็นแชมป์   ดิฉันรู้สึกภูมิใจมากที่ตัวเองทำได้

         ดิฉันอยากขอบคุณทุกๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่างที่ทำให้ดิฉันได้หูตาสว่าง   ได้สำนึกในสิ่งที่ทำผิดกับพ่อแม่   ดิฉันจะนำความรู้ทุกอย่างที่ได้รับมา  นำมาปฏิบัติในชีวิตประจำวันทุกๆ วัน

น.ส.พิชิญาภรณ์   แพทย์รัตน์
โรงเรียน สีคิ้ว “สวัสดิ์ผดุงวิทยา”
ชั้น/ห้อง   ม.4/8
เขียนไว้ ณ วันที่  13  พฤศจิกายน 2555