หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

แค่ 5 วันเองหรือ..?

           วันที่ครูบอกว่าให้เตรียมตัวมาที่วัดวะภูแก้ว  ผมถึงกับคิดในใจว่า “อีกแล้วหรือ”  ที่ผมคิดเช่นนี้ก็เพราะผมเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง  ตอนประถม  ตอนแรกที่ได้ยินก็ไม่คิดอะไรมากคิดว่าคงไม่กี่วันมั้ง  แต่ครูก็พูดต่อว่า  “ไป 5 วัน 4 คืน”  พอได้ยินดังนั้นผมจึงคิดว่า  “โอ้โห้..ไปทำไมตั้ง 5 วัน”

           แต่เมื่อมาถึง  ความรู้สึกเก่าๆ ก็กลับมาอีกครั้งทั้งความสงบเงียบของบรรยากาศในวัด  ในวันแรกที่มาถึงผมคิดว่า “ทำไมถึงต้องมาเข้าค่ายแบบนี้ด้วยเนี่ย”  และเมื่อมาถึงอันสุดท้าย  แทนที่ผมจะดีใจที่จะได้กลับบ้านแล้ว  เหมือนสิ่งที่คิดในวันแรก  ผมกลับรู้สึกว่า “อะไรกันเข้าค่ายแค่ 5 วันเองเหรอ  ทำไมรู้สึกแป๊บเดียวเอง”  ผมก็เหมือนคนอื่นๆ นั่นแหละครับ  วันแรกๆ อยากกลับบ้าน  แต่พอวันสุดท้าย  อยากจะอยู่วัด  ในวันแรกคิดว่า  “ทำไมตั้ง 5 วัน”  แต่พอวันสุดท้ายคิดว่า  “ทำไมแค่ 5 วัน”

           แล้วคุณล่ะครับคิดว่า  “ตั้ง 5 วัน  หรือ  แค่  5 วัน”

กวีศักดิ์  นุมขุนทด
ม.4/1  โรงเรียนขามทะเลสอวิทยา

มาวัดไม่ได้อย่างที่คิด

           ตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าต้องมาวัดวะภูแก้ว  รู้สึกเหมือนฝ้าผ่าลงกลางอกเพราะวันเสาร์  ตั้งใจกับเพื่อนอีก 3 คน  จะไปคอนเสิร์ตของ Got7 นักร้องเกาหลีที่เราชอบ  แต่ก็จำใจต้องมาที่วัด  ยอมรับเลยว่าที่มาเพราะโดนครูบังคับ  ถ้าไม่มาเข้าอบรม  ม.5 ต้องมาแก้  ก็เลยต้องมา  วั้นแรกที่มาถึงวัดก็นึกถึงภาพเก่าๆ ที่เคยได้ทำได้เห็น  ตอน ม.1  เลยถามคุณครูว่าเรากลับกันยังทันไหมคะ  ยอมรับจากใจเลยว่า ตอน ม.1  แค่ 3 วัน 2 คืน  ก็แทบจะเป็นบ้า  แล้วตอนนี้มาตั้ง 4 คืน 5 วัน  ตายแน่ๆ นั่งสมาธิจนเป็นอัมพฤกษ์แน่  วันแรกก็ทำๆ ตามที่วิทยากรสั่งให้ทำอะไรก็ทำ  ทำๆ ให้มันเสร็จๆ ไป  ขอวันที่ 2 รู้สึกว่าทำไมการทำสมาธิถึงได้ยากขนาดนี้  นั่งก็นาน  เวลาพักก็มีไม่มาก  แต่พอวันที่ 3 ได้ไปนั่งที่ลานธรรม  อากาศเย็นสบาย  ก็นั่งสมาธิได้นาน  สงบสงัด  รู้สึกชอบการนั่งสมาธิขึ้นมาทีละนิด  แต่ก็ยังรู้สึกว่าทำไมเราต้องทำวัตรเช้า+เย็นทุกวัน  แล้วทำไมต้องมีบทสวดอะไรมากมาย  แต่ก็มารู้ในวันที่ 4  ว่าการสวดมนต์ทำสมาธิเป็นการทำให้จิตมีพลังและสงบดีมาก  ทำให้สมองปลอดโปร่ง  ท่องจำอะไรได้ดีขึ้น  สวดมนต์มาทั้งหมด 5 วัน  หนูสามารถจำบทอาราธนาพระปริตรได้  และวันนี้วัดสุดท้ายได้นั่งสมาธิพิเศษ  ได้ฟังความรู้สึกของผู้เป็นแม่น้ำตาไหลออกมาเหมือนเปิดก๊อกน้ำไหลไม่หยุด  ยิ่งฟังก็ยิ่งคิดถึงแม่  อยากกลับไปกอดไปบอกรักแม่เร็วๆ ยิ่งตอนเรียนสัญญาใจกระดาษที่เขียนเปียกไปด้วยน้ำตา  เลยสัญญากับตัวเองว่า  กลับไปจะตั้งใจทำสมาธิสวดมนต์ก่อนอน  และนำเคล็ดลับเรียนเก่ง   ดร.ดาราวรรณ  ไปใช้ในการเรียนค่ะ  และถ้ามีโอกาส ม.6 กลับมาเป็นพี่เลี้ยงของรุ่นน้องที่วัดวะภูแก้วอีกค่ะ

           ทั้งหมดนี้  ขอฝากถึงน้องๆ ที่จะมาในรุ่นต่อไป  ว่าการที่มาวัดจำไม่ได้แย่มากขนาดนั้น  แต่บางครั้งวัดอาจเป็นที่ที่เรามาอยู่แล้วสบายใจมากๆ ก็เป็นใช้ได้

นุชนารถ  ชาติวงศ์
ม.4/4  โรงเรียนขามทะเลสอวิทยา

“ลูกขี้เหล้า”  เพิ่งเข้าใจพ่อ

          ตั้งแต่ที่หนูได้มาวัดวะภูแก้วตอนแรกที่มาถึง  หนูรู้สึกดีใจมาก  เพราะหนูไม่อยากอยู่บ้านเพราะรำคาญ  คนที่บ้าน  แต่พอได้เข้ามาอบรม  ทำให้หนูรู้ว่า  ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่  ก่อนที่หนูจะมาที่นี่  หนูคิดมาโดยตลอดว่าหนูไม่มีพ่อไม่มีแม่  เพราะหนูแทบไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่เลย  ประมาณช่วงปิดเทอมหนูได้มีโอกาสขึ้นไปหาแม่ที่จังหวัดชลบุรี  วันหนึ่งมีหน้าคนหนึ่งมา  เรียกหนูว่า “ลูกขี้เหล้า”  ทำให้หนูโกรธ  พอหนูเห็นพ่อกินเหล้าทีไรหนูก็จะตีหลังพ่อและด่าพ่อ  แต่พ่อกลับบอกหนูว่า  “ถึงพ่อจะขี้เหล้าแต่พ่อก็รักหนูและอย่าทำตัวแบบพ่อนะลูก” แต่หนูกลับบอกพ่อว่า   ถ้าพ่อรักหนูพ่อคงไม่ปล่อยหนูให้มาอยู่กับยายหรอก  จนทำให้พ่อถึงกับร้องไห้  แต่หนูกลับมองหน้าและเดินหนี  แต่มาวัดวะภูแก้วทำให้หนูรู้ว่าหนูไม่ควรทำแบบนั้นเลย  อย่างน้อยคนที่หนูพูดไม่ดีกับเขาในตอนนั้นเขาก็เป็นคนทำให้หนูเกิดมา  แล้วทำให้หนูคิดได้ว่า  หนูควรปรับตัวใหม่  หนูขอขอบคุณคณะวิทยากรทุกท่านที่ทำให้หนูเปลี่ยนความคิดใหม่ค่ะ

อารีญา  คิรินทร์
ม.4/6  โรงเรียนครบุรี

ได้สติปัญญาเล็กๆ กลับมา

           ความรู้สึกของวันแรกที่รู้ว่าจะได้มาเข้าค่ายธรรมะที่วัดวะภูแก้วทั้งสิ้น 5 วัน 4 คืน  ถามว่าในใจลึกๆ อยากจะมาเข้ารึเปล่า  บอกคำเดียวเลยค่ะว่าดิฉันอยาก  เพราะเคยได้ยินถึงชื่อเสียง  ความสวยงามของวัดวะภูแก้วอยู่ไม่น้อย  จึงทำให้ดีใจตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้  แต่พอผ่านไปใกล้ใกล้ถึงวันเดินทาง  กิเลสเริ่มเข้าครอบงำตัวดิฉัน  โทรศัพท์ก็จะไม่ได้เล่น  ละครซีรี่ส์ก็จะไม่ได้ดู  ไหนจะเวลานอนตอนเช้าช่วงเสาร์-อาทิตย์อันแสนโอชะน่าเข้านอนนั่นอีก  ทำให้ดิฉันเริ่มไม่อยากไป  คิดแล้วคิดอีกว่าจะยอมทำรายงานเขียนด้วยมือทั้งหมดหนึ่งเล่มแทนการมาดีหรือเปล่า 

           พอมาถึงที่วัดวันแรก  ดิฉันก็ใจชื้นขึ้นมาบรรยากาศภายในวัดร่มรื่น และดีอย่างที่คิดในตอนแรก  จุดพลิกมันอยู่ที่ตอนที่ได้นั่งสมาธิ  และทำวัตรเช้าเย็นโดยต้องนั่งท่าเทพธิดาและนั่งขัดสมาธิอีก ใจดิฉันนี่คิดกิเลสขึ้นมา..  เรานั่งไปทำไม  ทนทำไม  ได้อะไรจากสิ่งที่ทำอยู่หรือ  ง่วงก็ง่วง  ยังจะต้องนั่งอีกแชมป์อะไรนั่งแค่ฟังเทศน์ยังอยากจะลุกแหล่ไม่ลุกแหล่  จะนั่งให้ได้แชมป์ได้ยังไง  แต่พอเข้าวันที่ 3 ที่ 4  กลับนั่งได้ จิตเริ่มสงบ  เริ่มนั่งได้นาน  จิตไม่ฟุ้งซ่าน  พอทุกอย่างเริ่มเข้าทางดิฉันเริ่มมีความสุขกับการไหว้พระสวดมนต์  นั่งสมาธิ  เวลาของการทำสิ่งเหล่านี้ก็เริ่มลดลงเช่นกัน  จนมาถึงวันสุดท้ายของการเข้าค่าย  ใจดิฉันยินดีที่จะกลับบ้านเฉกเช่นคนอื่น  แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนความคิดดิฉันในวันนี้คือ

           เคยคิดว่าทำไม่ได้  ลองแล้วหรือ  จะทำไม่ได้  วันนี้ดิฉันกลับทำได้

           ปวดขาเหลือเกินที่นั่ง  ใช่แล้วปวด  แต่เท่ากับวันที่แม่คลอดดิฉันแล้วหรือ  ยังปวดไม่ถึงเศษเสี้ยว

           มาเข้าค่ายธรรมะ  น่าเบื่อสินะ  เปล่าเลย  เรามาเอาบุญมาทำให้จิตสงบและได้นึกคิด  ใช่ดิฉันได้คิดเยอะเลย

           นี่คือส่วนหนึ่งที่ดิฉันได้ในวันนี้  มันอาจจะเปลี่ยนฉันให้เป็นผู้หญิงที่หมดกิเลสและบรรลุธรรมเพียงในระยะเวลาอันสั้นไม่ได้หรอก  แต่ดิฉันได้แล้ว  ได้สติ  และปัญญาเล็กๆ กลับมาแล้วค่ะ

ธัญญารัตน์  เหงกระโทก
ม.4/1  โรงเรียนครบุรี

ลองแล้วจะลบคำว่า “ยาก” ไปได้เลย

           “ไม่อยากมาเลย  ทำไมต้องมา”  ทุกๆ คนคิดแบบนี้  ผมมั่นใจตัวผมไม่ได้อยากมาครับผมกล้าพูดได้เลย  เพราะไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว  แต่ก็ต้องมาเพราะคุณครูบอกว่า  หากไม่มาจะไม่จบ  ผมจึงต้องจำใจมา  เพราะผมคิดว่าการปฏิบัติธรรมไม่เห็นจะต้องทำ  ไม่มีความจำเป็นเอางบประมาณโรงเรียนไปจ้างติวเตอร์มาติวนักเรียนยังดีกว่าอีก  วันแรกผมจึงปฏิบัติธรรม  นั่งสมาธิเหมือนถูกบังคับ  วันที่สองก็เช่นกัน  จนวันที่ 3  ผมลองนั่งสมาธิดูจึงคิดว่า  เหมือนที่อาจารย์ด๊อกเตอร์บอกเลยถ้านั่งนานๆ แล้วจะไม่รู้สึกปวด  แล้วยังเห็นภาพนิมิตด้วย  จนมาวันที่ 4  ผมจึงลองนั่งอีกก็ทำได้ผมจึงคิดว่ามันก็ไม่ยากนี่  จึงมีคำที่ผุดขึ้นมาในหัวว่า “หากไม่ลอง  เราก็ไม่รู้”  หากเราไม่ลองทำในสิ่งที่ว่ายากแล้วเราก็จะไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันยากแค่ไหน  และถ้าหากเราลองแล้วเราสามารถทำมันได้เราจะสามารถลบล้างคำว่า “ยาก”  ออกไปเลย

ภานรินทร์  จันมณี
ม.4/3  โรงเรียนครบุรี

มาแล้วสบายใจ  คลายเครียด

           ประสบการณ์ที่ได้มาอยู่ที่วัดวะภูแก้ว  5 วัน 4 คืน  ความคิดส่วนตัวคือไม่อยากมาที่สุด  และก็มาถึงวันนี้วันสุดท้ายแล้ว  ก็อยากกลับเหมือนเดิม  แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากจะได้มาอีก  เพราะได้ทั้งความรู้  ได้สมาธิ  และมีความรู้สึกสบายใจขึ้นมาก  ปกติเป็นคนที่ชอบเครียด  จริงจังกับทุกสิ่ง  แต่พอได้มาอยู่วัดนี้  บรรยากาศดี  ห้องน้ำสะอาด  ทำให้ได้นั่งสมาธิและสวดมนต์  ก็รู้สึกได้ปล่อยวาง  สบายใจ  นอนหลับสบาย  ปกติจะนอนไม่หลับถึงขั้นไปหาหมอ  ใครแนะนำวิธีไหนก็ไม่หาย  จนได้มาสวดมนต์  นั่งสมาธิ  และฟังธรรมแล้วทำให้หนูนอนหลับสบายมาก  จะเอาวิธีนี้กลับไปใช้ในวันที่นอนไม่หลับหรือวันที่เครียดหนัก

           ถึงจะไม่อยากมาก  และก็ยังอยากกลับอยู่  เพราะเป็นห่วงยาย  ไม่ขอพูดว่าตัวเองดี  แต่ก็ไม่เคยทำให้ผู้ปกครองเสียใจ  จะนำวิธีนี้กลับไปให้ยาย  เผื่ออาการป่วนของยายจะดีขึ้นและได้รับความรู้กลับไปเยอะมากๆ ดีจริงๆ 

พันธกานต์  พลายจันทร์
ม.4/4  โรงเรียนครบุรี

จะจำประสบการณ์ไปสอนน้องต่อ

           การมาเข้าค่ายธรรมะใน 5 วัน 4 คืนนี้  หนูรู้สึกถึงวันแรกมันจะรู้สึกเบื่อๆ เหนื่อยๆ ไม่อยากทำ  แต่พอเวลาผ่านไปถึงวันที่ 2  และวันที่  3  หนูรู้สึกว่ามันดีมันได้ผ่อนคลาย  และยังได้คติสอนใจต่างๆ ได้ฟังตัวอย่างที่ไม่ดีต่างๆ ที่เขาไม่มีเวลาที่จะกลับมาแก้ไขได้  หนังสือที่หนูชอบอ่าน  ชอบเรื่อง เด็กหญิงขจร  มากที่สุด  เพราะชื่อเรื่องมันทำให้หนูอยากที่จะทดแทนพ่อแม่ไม่อยากเที่ยว  อยากอยู่บ้าน  หนูอ่านเรื่องนี้หนูสัญญาว่าจะเอาเด็กหญิงขจรไปสอนน้อง  ไปเล่าให้น้องได้คิด  แล้วจะเป็นคติสอนใจหนูตลอดไป  หนูผ่อนคลายมากค่ะ  เวลาได้นั่งสมาธิ  หนูรู้สึกว่าหนูเริ่มชอบการสวดมนต์  ชอบการนั่งสมาธิ  หนูจะสั่งสมาธิก่อนอ่านหนังสือเหมือนที่พี่ได้บอกเอาไว้  มาเข้าค่าย 5 วันนี้ทำให้หนูได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้กระทำต่อพ่อแม่  หนูจะปรับเปลี่ยนตัวเองที่เคยทำไม่ดีต่อพ่อแม่  หนูกลัวว่ามันบาปมากที่หนูก้าวร้าว  เอาแต่ใจต่อพ่อแม่  หนูจะกลับบ้านไปจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่จะไม่เอาแต่ใจต่อพ่อแม่อีกค่ะ

พรพิรุณ  อังกระโทก
ม.4/7  โรงเรียนครบุรี