หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

อบรมที่วัดน่าจะดีกว่าที่โรงเรียนนะ

          ก่อนจะมาค่ายอบรมในครั้งนี้  ในใจคิดว่าอีกแล้วหรือ  จะได้นั่งสมาธิอีกแล้ว  เพราะผมเคยมาแล้ว 2 ครั้ง  แต่ก็ไม่ผิดหวัง  และมาครั้งนี้ก็ไม่ผิดหวังอีกเช่นกัน  ทางโรงเรียนแจ้งว่าจะเป็นรุ่นสุดท้ายแล้วที่จะมาปฏิบัติธรรมที่นี่  เพราะ ผอ.จะจัดอบรมที่โรงเรียน  เราก็ไม่รู้เลยว่าจะเป็นอย่างไร  เพราะการมาอบรมที่วัดวะภูแก้ว  อบรมกันทุกเรื่อง  เช่น เรื่องวินัย และที่สำคัญที่สุดคือเรื่องจิต   มาที่วัดเป็นครั้งที่ 3 แล้ว  ทำให้มีสติมากขึ้นเลย  มีระเบียบวินัยมากขึ้น เพราะเรามาวัด  เราก็ต้องสำรวมทั้งกาย  วาจา และใจ เพราะวัดเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์มีเทพคอยปกปักรักษา  ดร.ดาราวรรณ สอนพวกเราหลายเรื่องด้วยกัน  เช่น  เคล็ดลับเรียนเก่ง (หากเราปฏิบัติตามผลการเรียนคงดีขึ้นเยอะเลย)  เรื่องการสร้างพลังจิต และอีกหลายๆ เรื่อง  สิ่งที่เราไม่รู้ก็ได้รู้  เชื่อเถอะว่า คนที่มีโอกาสเหมือนพวกผมจะมีโอกาสเปลี่ยนชีวิต  เปลี่ยนเป็นคนที่ดีกว่าเดิม เป็นคนดีของสังคม  เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่  วัดนี้เป็นวัดที่ทำให้คนเป็นคนและเห็นคุณค่าของตนเองมากขึ้น  ผมกล้าพูดเลยว่า ธรรมะเปลี่ยนชีวิตคนได้จริงๆ   ผมเห็นตอนทุกคนนั่งสมาธิ  บุคลิกของทุกคนเปลี่ยนไป  สง่างามขึ้น  กลับบ้านไปทุกคนคงได้บุญเยอะแน่ๆ  ผมก็มีบุญไปฝากพ่อแม่  สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณวิทยากรทุกๆ ท่านที่มาให้ความรู้แก่พวกเรา  ถึงจะนอนดึกตื่นเช้าแต่ทุกอย่างก็มีเหตุผล

นายวรศักดิ์  ภิรมย์ใจ
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม ชั้น ม.4/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2558

ยิ่งมาบ่อย ยิ่งรู้สึกดีขึ้นทุกครั้ง

          ข้าพเจ้าได้มาเข้าค่ายปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 4 แล้ว ตั้งแต่ครั้งแรกมาจนถึงครั้งนี้  มีทั้งความรู้สึกที่เหมือนและแตกต่างกัน  ความรู้สึกที่เหมือนกันก็คือบรรยากาศภายในวัด ที่มีต้นไม้ร่มรื่น  ทำให้ทุกครั้งที่ข้าพเจ้ามาถึงก็รู้สึกสงบ ผ่อนคลายทุกครั้งไป  ส่วนความรู้สึกที่แตกต่างคือ  ตั้งแต่ครั้งแรกมาจนถึงครั้งนี้  ก็รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ  พร้อมกับความตั้งใจที่มีมากขึ้นเช่นกัน  เพราะครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้วแล้ว  ก็ตั้งใจที่จะมาสั่งสมบุญเพื่อตนเองและพ่อแม่ด้วย วัดวะภูแก้วทำให้ข้าพเจ้าพัฒนาจิตตนเองได้ดีขึ้น  ที่เห็นได้ชัด คือการนั่งสมาธิ  จากครั้งแรกๆ ที่อาจมีปวดขาบ้าง  ไม่มีสมาธิบ้าง  แต่ครั้งต่อๆ มาข้าพเจ้าก็ลองอดทนตั้งใจนั่งสมาธิ  อาการปวดขาก็บรรเทาลงเป็นระยะๆ  พอยกสุดท้ายข้าพเจ้าก็แทบจะไม่รู้สึกปวดขาเลย  พอออกจากสมาธิก็ไม่รู้สึกปวดเมื่อยเลยสักนิด  กลับรู้สึกสบายขึ้นอีกต่างหาก   ที่ข้าพเจ้าประทับใจอีกอย่างก็คือ บริเวณลานธรรม  รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ไปสวดมนต์และนั่งสมาธิ  เวลาข้าพเจ้านั่งสมาธิที่ลานธรรมรู้สึกสงบ  มีสมาธิมากอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งเป็นที่ที่ประทับใจมาก

          ขอขอบคุณวัดวะภูแก้ว ที่สอนอะไรให้ข้าพเจ้าได้คิดอะไรหลาย ๆ อย่าง  ทำให้ข้าพเจ้ารู้ว่าชีวิตเราเกิดมาทั้งที  ต้องรีบสั่งสมบุญ และทำความดี  เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสทำดีตอนไหน

เกิดมาทั้งที  เอาดีให้ได้
จะตายทั้งที  ฝากดีเอาไว้

นส. ปุณยาพร  อินทวี
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม ชั้น ม.5
เขียนไว้ ณ วันที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2558

รู้แล้วว่ามาวัดได้อะไร

          วันที่ผมรู้ว่าผมจะต้องไปวัด  ผมเสียใจมาก  เสียใจมากจริงๆ ขนาดวัดอยู่หน้าบ้าน  ผมยังไม่เคยเข้าเลย   ผมคิดว่าจะให้ผมมาเพื่ออะไร  ให้ผมไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก  ผมคิดว่าจะหนีไม่มาวัดด้วยซ้ำ

          พอผมมาถึงที่นี่   ผมรู้สึกท้อมาก อีกตั้ง 3 วัน กว่าจะได้กลับบ้าน  มาวันแรกผมรู้สึกเบื่อ และเมื่อยขามากๆ  พอวันต่อมาผมรู้สึกว่าการทำสมาธิเป็นเรื่องสนุกและท้าทาย เริ่มมีความสุข  ก่อนหน้านี้ผมคิดว่านั่งสมาธิมันไม่ได้อะไรกลับมาหรอก  แต่มาวันนี้ผมคิดว่าผมได้หลายอย่างกลับบ้าน  เช่น  สติ, มีสมาธิ, จิตใจดี,  จิตใจปลอดโปล่ง,  แถมได้บุญเก็บไว้ด้วย  ขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้ผมรู้ว่าการนั่งสมาธิมีอานุภาพและพลังขนาดนี้

นายยศธรรม ศิริวัฒน์
โรงเรียนเกียรติคุณวิทยา ชั้น ม.5/1
เขียนไว้ ณ วันที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2558